نوروز‌خوانی به دو طریق انجام می‌شود گروه اوّل شامل مردانی است که از طریق نوروز‌خوانی روزگاز می‌گذرانند.

نوروزخوان‌ها از اوایل اسفندماه از روستاهای “وامرزان”، “جزن”، “حسن‌آباد”، “مایان” و دامغان به شاهرود و روستاهای اطراف آن می‌آیند. وقتی صدای نوروز‌خوانان با لهجه‌ی خاصشان در کوچه و خیابان شنیده می‌شود مژده آمدن بهار را می‌دهند و در اصطلاح، نوروز‌خوان‌ها را بهار “لاله‌زار”، “شعر خوان” یا “پیش بهار” می‌گویند.

نوروز‌خوان‌ها ملبّس به قبای بلند سفید یا مشکی هستند و گیوه به پا می‌کنند و عصایی در دست دارند و در گروه‌های دو تا پنج نفری سراسر منطقه‌ی قومس (سمنان) را زیر پا می‌گذارند. نوروز‌خوان‌ها اشعاری که می‌خوانند از پدران خود فرا گرفته اند و خود نیز دارای قریحه‌ی شاعری هستند. نوروز‌خوان‌ها وقتی بر در هر خانه‌ای می‌رسند، با اشعار موزون و آوازخوانی و آهنگ مناسب، حلول سال نو را به اهل خانه تبریک می‌گویند.

مردم حضور نوروز‌خوان ها را به فال نیک می‌گیرند و بعضی‌ها به عنوان تبرّک از آنان، نقل یا خرمایی را می‌گیرند و بر سر سفره هفت‌سین می‌گذارند.

گروه دوم نوروزخوان‌ها نوجوانانی هستند که پس از غروب آفتاب در محلّه‌ها و روستاها حلول سال نو را تبریک می‌گویند.