یکی از مراسمی که [از قدیم مرسوم بوده] در چند سال اخیر [دوباره] رایج شده، مربوط به روز بیست و هفتم ماه رمضان است. در این روز عدّه کثیری از بانوان دامغان در مسجد «تاریخانه» حضور پیدا کرده و ضمن انجام فریضه نماز ظهر و عصر، با پارچه و نخ و سوزن که با خود آورده بودند، کیسه‌های کوچک مخصوص نگهداری پول می‌دوختند و با گذاردن سکّه‌ای به­عنوان تبرّک داخل آن، کیسه مورد بحث را با نخ به گردن می‌آویختند و بدین ترتیب عقیده داشتند که همیشه کیسه‌شان پر از پول خواهد بود و هرگز نیازمند و یا دست تنگ نخواهند شد. از شگون بازی نوجوانان در این روز «کیسه‌دزدی» بود.

آری، بانوان دامغانی براساس سنّتی 500 ساله برای برآورده شدن حاجات آیین کیسه‌دوزی را در مسجد قدیمی تاریخانه برگزار می‌کنند. در این مراسم بانوان کیسه‌های کوچک رنگی می‌دوزند و درون آن تعدادی سکه با برنج قرار می‌دهند و این کیسه را تا 27 ماه رمضان سال آینده نزد خود نگه می‌دارند. پس از مراسم کیسه‌دوزی سال جدید از پول داخل کیسه استفاده می‌کنند. بانوانی که حاجت سال پیش آن‌ها برآورده شده، سال بعد هنگام کیسه‌دوزی به شکرانه مستجاب شدن دعایشان نان و شیرینی بین سایر بانوان تقسیم می‌کنند تا هنگام افطار استفاده کنند یا مقداری پارچه و نخ و سوزن برای دوخت کیسه به مسجد آورده و آن را بین سایر نمازگزاران تقسیم می‌کنند. برخی زنان مبلغی پول به نیّت تشرّف به سفرهای مذهبی در این کیسه گذاشته و در طول سال از همین مبلغ برای سفر به اماکن مذهبی و زیارت هزینه می‌کنند. چنانچه فردی بنا به دلایلی در مسجد حاضر نشود، دوخت این کیسه را به دیگر نمازگزاران سفارش می‌دهند.

زنان دامغانی باور دارند دوخت کیسه حاجات معنوی آن‌ها را برآورده و پول داخل آن نیز تا سال آینده از بی‌پولی و بروز مشکلات مالی آن‌ها جلوگیری می‌کند.