متولّد: ۱۳۴۳ ه. ش، دامغان
مدرس دانشگاه، دکترای ادبیات
وی در ۱۳۶۷ش مدرک کارشناسی ادبیات فارسی را از دانشگاه فردوسی مشهد گرفت. در ۱۳۷۰ش مدرک کارشناسی ارشد همان رشته را از دانشگاه تربیت معلم تهران و در ۱۳۷۵ش مدرک دکترای آن رشته را از دانشگاه تهران با پایان‌نامه درآمدی بر نمادپردازی اصطلاحات خمری در شعر عرفانی فارسی دریافت کرد.
صرفی در ۱۳۷۶ش در دانشگاه شهید باهنر کرمان استخدام شد. او مقالات متعددی در نشریه دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه شهید باهنر کرمان به چاپ رساند؛ از جمله؛ آزمون آتش، ۱۳۷۹ش؛ جامعه‌شناسی شعر فرّخی یزدی، ۱۳۷۸ش؛ نمادپردازی آفتاب در اشعار شمس مغربی، ۱۳۸۰ش؛ اصطلاحات صوفیه، ۱۳۷۷ش؛ بازتاب باورهای خرافی در مثنوی، ۱۳۸۳ش.
کتاب‌های: صفیر سیمرغ، ۱۳۸۲ش؛ نامه افضل و ز کوی سلامت از تألیفات اوست.
مسئولیت‌ها:
– رئیس بخش ادبیات، ۱۳۷۶ش؛
– معاون آموزشی دانشکده ادبیات، ۱۳۷۹-۱۳۸۰ش؛
– مسئول مرکز تحقیقات فرهنگ و زبان ایران؛
– دبیر همایش شاه نعمت‌الله ولی، ۱۳۷۹ش؛
– مسئول تهیه گزارش‌های دانشگاه؛
– سردبیر مجله مطالعات ایرانی؛
– دبیر علمی همایش بررسی پیشینه فرهنگ ایران، ۱۳۸۱ش؛
– دبیر علمی بررسی اساطیر و نمادهای ایرانی، ۱۳۸۱ش؛
– ویراستار مجله دانشکده ادبیات و اداره انتشارات دانشگاه.
وی در ۱۳۸۰ش مقام اوّل کتاب سال استان را کسب کرد.
– محمدرضا صرفی، زندگینامه شخصی، مورخ ۱۸ خرداد ۱۳۸۳ش، بنیاد ریحانه، س ۶۹۴/۱۰۰۶
