شاعر به زبان فارسی و عربی

ابوعلی محمد دامغانی، فرزند عیسی و وزیر نوح‌بن منصور سامانی در سده چهارم ه‍.ق بود. وی از جوانی در دستگاه ابومنصور محمد بن عبدالرزاق (م: 350 ه‍. ق)، سپهسالار سامانیان در خراسان به دبیری اشتغال داشت. سپس به بخارا رفت و به ریاست دیوان رسائل منصوب شد. آنگاه پس از عزل عبدالله‌بن عزیز از وزارت سامانیان به این سمت رسید. برخی منابع نخستین سال وزارت او را 377 ه‍. ق و برخی دیگر 378 ه‍. ق ذکر کرده‌اند.

ابوعلی پنجاه سال منشی دربار سامانیان بود و به همین سبب در وزارت و دیوانی چیره‌دست شد؛ چنان‌که در خوشنویسی، بلاغت، کتابت و وزارت به او مثل می‌زدند. وی از راویان اخبار بود. همچنین به عربی و فارسی شعر می‌گفت و با علما و شعرا مصاحبت داشت.[1]

[1] – فرهیختگان قومس، ص 67