سجد شکرالله در روزگاران گذشته از قداست ویژه برخوردار بوده و مردم دامغان و نواحی دیگر اعتقاد خاصی به معنویت آن داشته و به مناسبت‏های مذهبی، در محوطه بیرون مسجد، آش و دیگر غذاهای نذری را طبخ و تقسیم می‌کردند و در داخل مسجد نیز طاقچه‌ای مخصوص وجود داشت که در آن شمع روشن کرده و به عبادت می‌پرداختند.
مساحت مسجد حدود ۱۰۰ متر مربع و دارای ۵/۹ متر عرض و ۵/۱۰ متر طول و ارتفاع آن تا قسمتی که سقف شروع می‌شود، حدود ۵ متر و قطر دیوارها حدود ۸۰ سانتیمتر است. مسجد مزبور دارای یک در ورودی کوچک در قسمت شمال می‌باشد که ارتفاع نسبتاً کمی دارد و هنگام ورود لازم خواهد بود که به حالت خمیده و تعظیم داخل شد و در ارتفاع کوتاه آستان مسجد نیز شاید حکمتی وجود داشته و یا اینکه سبک بنا چنین اقتضا کرده است. از شگفتی‏ها اینکه، مسجد شکرالله دارای دو محراب است، یکی در داخل و یک محراب نیز به همان موازات در بیرون و به دیوار جانب مشرق، و به‌طوری‎که مشخص است، این محراب نیز مسقف و شاید رواق زنانه مسجد بوده که بعدها این قسمت تخریب و به خانه مسکونی (ظاهراً محل سکونت خادم مسجد) ملحق شده و محراب در ناحیه شرقی دیوار مسجد باقی مانده است
این دو محراب به‌صورت گرهپیچ گچبری شده و هر دو شبیه هم می‌باشند که متأسفانه محراب داخل مسجد در اثر شکست دیوار و سوانح طبیعی، رو به ویرانی است، ولی محراب بیرون سالم و پابرجا می‌باشد. این محراب‎ها که گچبری آن‎ها نسبتاً قابل توجه است، نیاز به تعمیر و بازسازی و حفاظت دارد. سقف مسجد که خشتی و گنبدی شکل و مدوّر بوده بر اثر شکست و عدم مراقبت، قسمت‏های عمده‌ای از آن به‌ویژه در جانب شمالی به مرور فرو ریخته و در حال حاضر به‌طوری که در عکس‏ها مشخص است، مقداری از دیواره سقف در ناحیه مشرق و مغرب و جنوب باقی و برقرار است که عمده تزیینات هنری مسجد در همین قسمت‏ها واقع بوده و جا دارد مسؤولان میراث فرهنگی کشور و استان و همچنین سایر علاقهمندان به بناها و تاریخ ایران به خصوص شهر تاریخی دامغان از تمامی توان و همت خود برای بازسازی این بنای تاریخی و معنوی استفاد نمایند»